ตามหลักการวาดรังสีของแสงสำหรับกระจกเว้า เมื่อวัตถุอยู่ที่จุด C ภาพที่เกิดขึ้นจะเป็นภาพจริงหัวกลับขนาดเท่ากับวัตถุ และเกิดที่ตำแหน่ง C เช่นกัน

กระจกนูนจะกระจายแสงออก ทำให้เกิดภาพเสมือนด้านหลังกระจกซึ่งมีขนาดเล็กกว่าวัตถุและเป็นภาพหัวตั้งเสมอ

เมื่อวัตถุอยู่ใกล้กระจกเว้ายิ่งกว่าจุดโฟกัส รังสีสะท้อนจะเบนออกจากกัน และเมื่อต่อแนวรังสีไปด้านหลังกระจก จะเกิดภาพเสมือนหัวตั้งขนาดใหญ่ขึ้น

ตามนิยามของจุดโฟกัสในกระจกเว้า รังสีที่ขนานกับแกนมุขสำคัญทั้งหมดจะถูกรวมแสงให้ไปตัดกันที่จุดโฟกัส

นี่คือหนึ่งในหลักการสำคัญของการเขียนทางเดินของแสงสำหรับกระจกนูน รังสีที่ดูเหมือนจะพุ่งไปที่จุดโฟกัสด้านหลัง จะสะท้อนออกมาขนานกับแกนมุขสำคัญ

เมื่อวางวัตถุไว้ไกลกว่าจุดโฟกัสของกระจกเว้า รังสีสะท้อนจะตัดกันจริง ๆ ที่หน้ากระจก ทำให้เกิดเป็นภาพจริง

กระจกมองข้างรถยนต์เป็นกระจกนูน ซึ่งให้ภาพเสมือน หัวตั้ง และขนาดเล็กกว่าวัตถุเสมอ เพื่อให้ได้มุมมองที่กว้างขึ้น

รัศมีความโค้ง (R) ซึ่งเป็นระยะจากจุดยอดถึงจุดศูนย์กลางความโค้ง (C) มีค่าเป็นสองเท่าของความยาวโฟกัส (f) หรือ R = 2f

กระจกเว้าสามารถรวบรวมรังสีของแสงที่ขนานกัน (เช่น แสงอาทิตย์) ให้ไปรวมกันที่จุดโฟกัส ทำให้เกิดความร้อนสูงจนสามารถจุดไฟได้

ต้องใช้รังสีสะท้อนอย่างน้อยสองเส้นเพื่อหาจุดตัด ซึ่งจุดตัดนั้นคือตำแหน่งของภาพ