มะขามในภาษาอีสานคือ

• บักขาม
• บักปาง
• บักหุ่ง
• บักละก่ำ

มะเฟืองในภาษาอีสานคือ

• บักพ้าว
• บักเฟียง
• บักไฟ
• บักขาม

ถั่วลิสงภาษาอีสานคือ

• บักลางสาด
• บักกอก
• บักชมพู
• บักขาม

น้อยหน่าภาษาอีสานคือ

• บักละก่ำ
• บักเขียบ
• บักลางสาด
• บักทุเลียน

ขนุนภาษาอีสานคือ

• บักมี้
• บักหุ่
• ก้วยทะนีอ่อง
• บักลางสาด

มะกอกภาษาอีสานคือ

• บักมวง
• บักเฟียง
• บักกอก
• บักแตงโม

ฟักทองภาษาอีสานคือ

• บักอี้
• บักเขียหำม่า
• หัวสีไค
• หมากผักใส่

ชะอมในภาษาอีสานคือ

• บักถั่ว
• หมากผักใส่
• ผักขา
• บักเขียเคีย

ตำลึงภาษาอีสานคือ

• ผักซี
• บักแค่ง
• ใบผักอีเลิศ
• ผักต่ำนิน

ฝรั่งภาษาเหนือเรียกว่า

• บักสีดา
• บะแกว
• บักมี่
• บักอึ๋

ข้อใดถูกต้องเกี่ยวกับภาษาถิ่น

• ใช้พูดสื่อสารกันตามท้องถิ่น
• ภาษาถิ่นคือภาษาพื้นเมือง
• ภาษาถิ่นแบ่งตามความแตกต่างทางภูมิศาสตร์
• ถูกทุกข้อ

ภาษาใดที่ใช้พูดในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย

• ภาษากลาง
• ภาษาอีสาน
• ภาษาใต้
• ภาษาเหนือ

ในจังหวัดเชียงใหม่ เชียงราย ลำปาง ใช้ภาษาใดเป็นภาษาท้องถิ่น

• ภาษาเหนือ
• ภาษาใต้
• ภาษาอีสาน
• ภาษากลาง

คำว่า "อู้" มีความหมายว่า พูด เป็นคำภาษาถิ่นของภาคใด

• ภาษาอีสาน
• ภาษากลาง
• ภาษาเหนือ
• ภาษาใต้

คำในข้อใดมีความหมายว่า “ร่ม”

• เต่ว
• หวัก
• กะโป๋
• จ้อง

คำในข้อใดมีความหมายต่างจากพวก

• พรก
• หรอย
• ลำ
• แซบ

คำว่า “เกี๊ยด” เป็นคำภาษาถิ่นใด มีความหมายว่าอย่างไร

• ภาษาใต้ แปลว่า โมโห
• ภาษาเหนือ แปลว่า โมโห
• ภาษาอีสาน แปลว่า โมโห
• ภาษากลาง แปลว่า โมโห

คำในข้อใดคือคำที่มีความหมายว่า “โกหก” ในภาษาใต้

• ขี้ฮก
• ขี้ตั๋ว
• ขี้จุ๊
• ขี้โม้

คำว่า “พูด” ในภาษากรุงเทพฯ มีใช้ต่างออกไปในภาษาถิ่นอื่น เช่น ภาษาเหนือใช้ “อู้” ภาษาอีสานใช้ “เว่า” ข้อใดอธิบายลักษณะของภาษาดังกล่าวข้างต้น

• ภาษาเป็นสิ่งที่มนุษย์ใช้สื่อความหมาย
• ภาษาถิ่นหมายถึงภาษาที่แตกต่างกันตามถิ่นที่อยู่
• เสียงในภาษาไม่จำเป็นต้องสัมพันธ์กับความหมาย
• ลักษณะของภาษาถิ่นต้องแตกต่างกับภาษามาตรฐาน

นี่คือยีราฟใช่หรือไหม