ข้อใดแสดงถึงความเข้าใจที่คลาดเคลื่อนเกี่ยวกับ"สระในภาษาบาลี"

• สระรัสสะออกเสียงสั้น สระทีฆะออกเสียงยาว
• สระทั้งหมด 8 ตัว ไม่มีเสียงก้องในลำคอ
• อัง (○) สามารถใช้เป็นสระได้ในบางกรณี เพื่อให้ออกเสียงคล้ายสระ
• การออกเสียงสระในภาษาบาลีไม่ได้รับอิทธิพลจากการวางลิ้นหรือริมฝีปาก

อักขระในข้อใดที่ไม่ได้มาจากฐานกรณ์เดียวกันกับ 'ธ' (ธนฺตชะ)

• ต
• ถ
• ท
• ณ

จากชุดพยัญนะบาลีในข้อใดมีความสัมพันธ์กันในเชิงของวรรคและเสียงก้อง/ไม่ก้องอย่างสมบูรณ์

• ต, ถ, ท, ธ
• จ, ช, ญ
• ป, ผ, พ
• ฏ, ฐ, ฑ, ฒ

จากชุดพยัญชนะวรรคที่กำหนดให้: ก ข ค ฆ ง, จ ฉ ช ฌ ญ, ฏ ฐ ฑ ฒ ณ, ต ถ ท ธ น, ป ผ พ ภ ม หากพยัญชนะตัวที่ 3 ในวรรคถูกเรียกว่า "วรรคที่ 3" พยัญชนะในข้อใดจัดอยู่ใน "วรรคที่ 4" ของวรรคเดียวกัน

• ช
• ฑ
• ภ
• ทั้ง ก, ข, ค, ถูก

อักขระในข้อใดที่สามารถเปลี่ยนแปลงรูปหรือหน้าที่ไปเป็นนิคหิต(○) ได้ในบางบริบททางไวยกรณ์

• อ
• ม
• ส
• ห

หากพิจารณาตามหลักฐานกรณ์ (ฐานที่เกิดของเสียง) อักขระในข้อใดที่เกิดจากฐาน 'ชิวฺหามชฺฌะ' (กลางลิ้น) ร่วมกับ 'ตาลุ' (เพดานแข็ง)

• ฏ, ฐ, ฑ, ฒ, ณ
• จ, ฉ, ช, ฌ, ญ
• ต, ถ, ท, ธ, น
• ก, ข, ค, ฆ, ง

ความแตกต่างที่สำคัญที่สุดระหว่างพยัญชนะวรรคและพยัญชนะอวรรคคือข้อใด

• พยัญชนะวรรคมีเสียงก้อง ส่วนพยัญชนะอวรรคไม่มี
• พยัญชนะวรรคสามารถใช้เป็นตัวสะกดได้ ส่วนพยัญชนะอวรรคไม่ได้
• พยัญชนะวรรคมีกฎการเปลี่ยนแปลงรูปที่ซับซ้อนกว่าพยัญชนะอวรรค
• พยัญชนะวรรคมีการแบ่งกลุ่มตามฐานกรณ์ที่ชัดเจนและครบถ้วนกว่า

ในภาษาบาลีมีการจำแนกสระออกเป็น 'อัฑฒสระ' (กึ่งสระ) ซึ่งไม่พบในพยัญชนะในภาษาไทย อักขระใดจัดเป็นอัฑฒสระ

• ร, ล
• ย, ว
• ห, ฬ
• ญ, ณ

หากพยัญชนะบาลีตัวที่ 1 และ 2 ของแต่ละวรรคถูกเรียกว่า 'อโฆสะ' (อักษรไม่ก้อง) พยัญชนะในข้อใดที่ทั้งหมดเป็น 'โฆสะ' (อักษรก้อง)

• ก, ข, ค, ฆ
• จ, ฉ, ช, ฌ
• ฏ, ฐ, ฑ, ฒ
• ญ, ณ, น, ม

ข้อความใดอธิบายถึง "อักขระ" ในฐานะหน่วยเสียงพื้นฐานของภาษาบาลีได้ถูกต้องและสมบูรณ์ที่สุด

• อักขระคือตัวเขียนของภาษาบาลีที่รวมกันเป็นคำ
• อักขระคือเสียงที่เปล่งออกมาได้ด้วยตัวมันเองโดยไม่อาศัยเสียงอื่น
• อักขระคือหน่วยเสียงที่เล็กที่สุดของภาษาบาลี ซึ่งไม่สามารถแยกย่อยได้อีก และเป็นฐานของเสียงทั้งหมด
• อักขระคือพยัญชนะและสระที่ใช้ในการประสมคำบาลี

พยัญชนะ 'ฬ' เป็นอักขระที่พบได้ทั่วไปในภาษาบาลี และจัดเป็นพยัญชนะวรรคตัวที่ 5 ใน 'ฏะวรรค'

สระในภาษาบาลีมีทั้งเสียงสั้น (รัสสะ) และเสียงยาว (ทีฆะ) แต่ไม่มีสระที่เกิดจากการประสมกัน (สระประสม) เหมือนในภาษาไทย

อักขระ 'อัง' เป็นพยัญชนะวรรคตัวสุดท้ายในทุกวรรค และใช้แสดงเสียงนาสิก (ขึ้นจมูก) เท่านั้น

พยัญชนะที่จัดอยู่ใน 'ฐิโต' (ที่ตั้ง) คือพยัญชนะแถวที่ 1 และ 2 ของแต่ละวรรค ซึ่งจะไม่มีเสียงก้อง

การศึกษาเรื่องอักขระในภาษาบาลีมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อการออกเสียงที่ถูกต้อง และเป็นรากฐานในการเรียนรู้เรื่องสนธิและนาม-อาขยาตต่อไป